Jak wiadomo udostępnianie danych osób oraz ich dotyczących są obwarowane wieloma rygorami. Wszystkie rejestry dłużników działające jako osobne, prywatne firmy działają w myśl przepisów ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 roku o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych.
Ustawa ta reguluje zasady udostępniania informacji na temat wiarygodności płatniczej i kredytowej, wymianie informacji gospodarczych z krajami należącymi do Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej oraz krajów należących do Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu. Dzięki tej ustawie mogły powstać biura informacji gospodarczej oraz także ona określa sposób udostępniania, wpisywania, zmieniania i wykreślania rekordów z rejestrów dłużników oraz określa sposoby nadzoru nad działaniami BIGów. Ustawa ta postanawia, że informacji gospodarczych można udzielać każdej osobie, nawet tej nieoznaczonej w chwili wpisu dłużnika do rejestru, nie obejmuje ona jednak rejestrów dostępnych publicznie.
Ustawa ta precyzuje także czym jest informacja gospodarcza oraz co powinna zawierać w przypadku osób prawnych, jak też i osób fizycznych. W rozdziale drugim ustawy znajdują się przepisy dotyczące działania Biur Informacji Gospodarczych. Jednak ważniejszy pod względem użyteczności dla klientów BIGów jest rozdział trzeci, w którym jest napisane jakie warunki musi spełnić wierzyciel, by móc wpisać dłużnika do rejestrów. Warunki te są szczegółowo podane dla różnych typów dłużników zarówno osób fizycznych jak i podmiotów gospodarczych. Jest to zabezpieczenie przed nieuprawnionym wpisywaniem do rejestrów dłużników wszystkich podmiotów, także tych, które nie powinny się tam znaleźć.
W ustawie znalazły się także zapisy dotyczące podrobionych lub skradzionych dokumentów i ich wykorzystywania przez osoby trzecie. W takim przypadku dokument ten można zgłosić do rejestru, ale uprzednio należy zawiadomić osobę, na którą dokument został wystawiony o fakcie składania go w BIGu wraz z podaniem adresu rejestru, w którym ów dokument się znajdzie.